Keurig “Kleinkind gezocht” hinkt op twee benen“Kleinkind gezocht” door Bonheur Theaterbedrijf. Bijgewoond: 1 maart 2009 in het Bonheur Theater. Daar nog te zien t/m 15 maart. Twee sterren ** In het kader van het Jongerenjaar brengt Bonheur een speciale voorstelling waarin de belevingswereld van jongeren wordt geconfronteerd met die van hun opa’s en oma’s. Kortom: de generatie “niets” tegenover de generatie die “alles heeft opgebouwd”. De voorstelling begint dan ook direct met een verbaal provocerende afbraak door de jeugd: “Oude mensen, zijn dat eigenlijk wel mensen?” De zes spelers die de kleinkinderen spelen nemen geen blad voor de mond. Typisch kenmerk van de generatie die alles kan zeggen en dus eigenlijk niets zegt. En precies hier ligt het probleem van de voorstelling. Geheel in de traditie van het Theaterbedrijf houdt ook deze jongerenvoorstelling zich bezig met het wezen van verhalen vertellen. “Ik zoek verhalen, ik wil verrast worden door verhalen van meer dan 12 woorden. Wat moet er van ons worden als we oud zijn, als de generatie niets nog minder wordt?”, vraagt één van de kleinkinderen zich filosofisch af. Met dit letterlijk gebrek aan paradigma, een voorbeeldverhaal, is het moeilijk stelling nemen binnen de keurige conventies van verhalend theater als je er geen verrassende wendingen aanbrengt. Maar heel keurig is de voorstelling zeker. Zowel de jonge spelers als de oude rotten Simon Versnel en Marieke van Leeuwen ontroeren met hun teksttheater. Maar er worden teveel bruggen geslagen, te begrijpend gereageerd om echt pijn te doen. Juist hierdoor hinkt de voorstelling als het ware op twee benen. Hans van Dam 1 maart 2009 |
