Cassiers schildert onverstoorbaar verder met taal en licht "Onegin" door Toneelhuis & LOD. Gezien: 19 februari 2007 in de Rotterdamse Schouwburg. Vier sterren **** HANS VAN DAM ROTTERDAM De overstap van het ro theater naar het Antwerpse Toneelhuis heeft bij regisseur Guy Cassier geen breukvalk in zijn oeuvre veroorzaakt. Zijn bewerking van Poesjkins "Onegin" ademt exact de zelfde sfeer als bijvoorbeeld zijn grote Proust-cyclus. Overvloedig verheven taal met de prachtigste plaatjes, tevoorschijn getoverd met complexe videoprojecties. Eigenlijk is het nog wel iets verbeterd omdat heel die beeldtovenarij wat speelser lijkt dan het daarvoor was. Waren eerder de acteurs toch wat onnatuurlijk ingesnoerd in het juiste positiespel, nu lijken de spelers veel meer spel te kunnen maken van de aanzet naar de juiste positie. Op een aantal momenten wordt de projectie-illusie zelfs helemaal doorbroken, zoals Poesjkin als vroegmoderne schrijver zijn verhaalruimte af en toe open brak. Maar ondanks deze speelse verbetering lijkt er verder weinig toegevoegd. Het is waar: sommige plaatjes zijn werkelijk prachtig en wedijveren met de beste schilderijen. Sommige scènes weten in de ingenieuze uitvergroting werkelijk te raken en slepen je volledig mee. Zo kruipt de pijnlijk asynchrone liefde tussen Tatjana en Onegin dicht onder de huid. Ook de muziek van LOD is prachtig en voegt werkelijk wat toe. Toch begint de twijfel langzaam te knagen of je het niet al hebt gezien. Je kan je dus afvragen of een mens werkelijk in Cassiers beeldtaal zal kunnen wonen. Maar dat geldt natuurlijk alleen voor de "die hards" die dit allemaal volgen. Voor de meer onschuldige toeschouwer die wel wat kan verstouwen blijft het esthetische tovenarij. |
