Een al te moderne schelm met machotrekjes


HANS VAN DAM
ROTTERDAM

“Odyssee – De wraak van de zee” door Theaterbedrijf Bonheur. Gezien: 21 september 2006 in het Bonheur Theater. Daar nog te zien t/m 30 september (plus een paar maal in oktober en november).

Vier sterren ****

Een berg hoog opgestapelde schedels. Zo moet het eiland van de sirenen er hebben uitgezien die met hun mysterieuze gezang reizigers lokten, die dan vervolgens in hun ongeremde roes jammerlijk omkwamen. Het imponerende decor van het stuk “Odyssee” van Bonheur toont een dergelijke stapel schedels. Ditmaal veilig in een vitrinekast op een antieke tafel. Boven op de schedels zitten vijf witte tortelduiven, symbool van de geest die alle verschrikkingen overleeft.
De scène uit de vertelling van Homerus kan model staan voor het stuk als geheel. Ditmaal is Paul R. Kooij de verleider. Hij is Odysseus die met een imponerende monoloog van anderhalf uur zijn tienjarige thuisreis vol avonturen navertelt. In het begin loopt de voordracht wat gejaagd, zoals de duiven in hun glazen kooi opfladderen als de lichten aan gaan. Maar na enige tijd komt er ritme in het verhaal en wordt het publiek meegevoerd. Het is imponerend een acteur een dergelijke onmenselijke inspanning te zien leveren. Een incidentele verspreking benadrukt dat er een mens staat, geen machine.
Met voor moderne oren zeer ongebruikelijke beeldspraken dendert de wonderlijke tekst voort, over cyclopen, de onderwereld, de godin Circe, de wraak van Poseidon. De vertelling laat Odysseus vooral kennen als een al te moderne, rationeel overwegende schelm met machotrekjes die niettemin een thuishaven nodig heeft. Opnieuw laat regisseur Peter Sonneveld met de opvoering van een klassiek epos overtuigend zien dat de geest ook daadwerkelijk doorleeft.