‘Psalmen’ intiem schemergebied tussen geloof en ongeloof

HANS VAN DAM
ROTTERDAM

Zodra je bij Bonheur binnen stapt kom je terecht in een soort totaalprogramma. In de zaal bouwt zich een installatie van jassen op die door de spelers worden aangenomen en weggehangen. Die zelfde spelers schenken ook de drank, en dwalend tussen de jassen loop je kans op een privé opgevoerde monoloog.
Dit alles vormt de opmaat voor de eigenlijke voorstelling. Als het publiek uiteindelijk plaats neemt blijkt het gezamenlijk aangeheven lied ‘You don’t have to say you love me’ een juiste inleiding voor een intiem schemergebied tussen geloof en ongeloof.
De zes spelers, gestoken in smetteloos wit, voeren vervolgens een aantal gemonteerde scènes op. Hierin wordt commentaar geleverd op de vele aspecten van geloven. Sommige momenten zijn hilarisch, andere bloedserieus. De meest komische scène is een soort hard-kniel-wedstrijd, waarbij de acteurs op hun knieën strijden om de eerste plaats.
Ondanks het feit dat de voorstelling eerder lijkt te gaan over ongeloof (‘Welke innerlijke samenhang der dingen?’) wordt er uiteindelijk zelf ook een geloof uitgedragen, en wel in de eigen, persoonlijke zingeving. Hiermee plaatst ‘Psalmen’ zich in het koor van het moderne Verlichtingsdenken.
Het meesterlijke van regisseur Sonneveld en zijn uitstekend presterende acteurs is dat ze de oprechtheid, maar ook de twijfel van een dergelijk geloof overtuigend weten te verbeelden. Hierdoor wordt ‘Psalmen’ zelf geen pamflet, maar eerder een viering van leven en warmte. Daar doet de overbodigheid van het weggesmeten papier aan het eind niets aan af.


‘Psalmen’ door Bonheur Theaterbedrijf. Gezien: 31 maart 2006 in Theater Bonheur. Nog te zien t/m 28 april.

Vier sterren. ****