‘Plenty Coups & Sitting Bull’ meesterlijk Chaplin-achtig absurdisme met diepzinnig verhaal

‘Plenty Coups & Sitting Bull’ door Dood Paard/Discordia. Bijgewoond: 13 maart 2010 in Frascati. Daar nog te zien t/m 20 maart. Daarna op tournee t/m 10 april. (Foto's: Sanne Peper)
 
De lang uitgerekte openingsscène van ‘Plenty Coups & Sitting Bull’ is een knap staaltje van absurdisme. Kuno Bakker (Dood Paard) en Jorn Heijdenrijk (Discordia) dalen vanuit de lichtbruggen hoog boven de vloer neer op aarde met een dusdanig geklungel en gestuntel dat doet herinneren aan de beste scènes van Chaplin, Keaton of Laurel en Hardy.
En passant takelen ze een onbeschrijfelijke hoeveelheid rotzooi naar beneden om hun uiteindelijk gefragmenteerde en associatieve voorstelling mee vorm te geven. In de beste traditie van de stomme film wordt de onmacht van de moderne mens in een voor hem ongrijpbare wereld getoond.
Als de onnavolgbare choreografie tot rust is gekomen schakelen de acteurs, uitgedost als een kruising tussen reservaat-indianen en hillbillies, over op een aarzelend en verbrokkeld verhaal. Het gaat over indianengevechten, een actueel absurde one night stand, Alice in Wonderland en uiteindelijk verlies en liefde. Bijna achteloos brengen beide acteurs met behulp van de berg rommel hun enscenering tot leven. Dit verhalende vervolg doet dan ook het meest denken aan de hermetische moderniteit a la Kafka.
Rode draad in de verschillende stijlfiguren zijn de vragen over verhouding individu en wereld, herhaling en verandering . Hoe diepzinnig dit onderzoek ook is, de acteurs weten met hun gedreven spel en inzet aan de juiste kant van het ongrijpbare te blijven: “De dagelijkse dingen, die moet je volgen”. Zelfs de beginnende tieners in de zaal zaten het twee uur durende stuk met veel vermaak uit.
‘Plenty Coups & Sitting Bull’ is hiermee een geweldige voorstelling met het beste van Chaplin en Kafka aaneen geregen tot een diepzinnig geheel vol met absurdistisch vermaak. Naast geweldige bewondering voor de makers zou je bijna verlangen dat het theater als kunstvorm is een keer niet zo intiem zou hoeven zijn, en ons taalgebied niet zo klein. Maar juist deze intimiteit is wezenlijk onderdeel van het getoonde: de oprechtheid van individuele mensen die elkaar in de ogen zien en nadenken over hoe de wereld te begrijpen: uitgaande van de dagelijkse dingen kijken hoe ver je komt. Bakker en Heijdenrijk komen heel ver.

HANS VAN DAM

Speellijst op www.doodpaard.nl