Vrolijke toneelfeest volgens beproefd recept


Snorro, de gemaskerde held
‘Snorro, de gemaskerde Held’ door Ro Theater. Bijgewoond: 21 november 2009 in de Rotterdamse Schouwburg. Speelperiode t/m 7 februari 2010
 
De vrolijke chaos van de familievoorstelling is weer helemaal terug. Naar voorbeeld van de Engelse ‘Christmas Pantomime’ is er met ‘Snorro, de gemaskerde held’ gelukkig weer een heerlijk spektakel afgeleverd voor jong en oud. Met de nieuwe reeks familievoorstellingen wil het Ro Theater zijn oude kersttraditie nieuw leven inblazen en dat is op het eerste gezicht weer op het goede spoor. Na de geniale start in 2007 met ‘Lang & Gelukkig’ zakte het vorig jaar in met ‘Het Misverstandt’. Maar dit jaar is alles uit de kast getrokken om het fenomeen opnieuw te laten slagen. Met de tijdloze televisie-icoon Zorro als voorbeeld is het feest van familiebrede herkenbaarheid goed ingezet.
Rondom het dubbelleven van de gemaskerde held is een heerlijke reeks aan actiescènes, aanstekelijke liedjes, publieksdeelname en decorvondsten opgezet. Met prachtige dubbelrollen van o.a. Loes Luca en Gijs Naber krijgt de cast met Dick van den Toorn als Snorro wederom vleugels. Het verhaal van Don Duyns onder regie van Pieter Kramer speelt weer heerlijk ironisch met een mengelmoes van actualiteit, onderbroekenlol en populaire cultuur. Maar om deze energie de zaal in te pompen is toch echt het gereedschap van de goede acteur nodig. Gijs Naber weet met zijn vormgeving van de premiejager El Gringo tot grote hoogte te stijgen. Hij maakt met zijn ratelslangmimiek een sterk uitvergroot cartoonachtig karakter dat werkelijk van het toneel af spettert. Bovendien is zijn vertolking van Michael Jacksons ‘Bad’ met het Mexicaans orkest Mariachi Tierra Caliente dusdanig swingend dat je zijn tekst “Michael Jackson heeft het van mij gejat” werkelijk zou gaan geloven. En Loes Luca is vooral als het “achterlijke nichtje” Dolores zeer aandoenlijk. En tenslotte is de onvermijdelijke travestierol van Marcel Musters als de moeder van Dolores heerlijk vakkundig overdreven. Zien dus, dit muzikaal toneelfeestje voor jong en oud.
Maar onder de geslaagde oppervlakte speelt de pijn van de vliegende start van de reeks in 2007 gevolgd door het inzakken in 2008 nog voelbaar mee. ‘Snorro, de gemaskerde Held’ volgt krampachtig de blauwdruk van ‘Lang & Gelukkig’.  Dat is op zich niet erg, verander nooit een winnend team, maar het plot is hierdoor toch minder spontaan en wat aan de lange kant, is het decor op sommige momenten net te mager uitgewerkt. En vooral het einde komt te gemakkelijk uit de lucht vallen, net als bij ‘Lang & Gelukkig’ overigens.
Het Ro Theater schrijft zijn eigen leerproces. Dit is duidelijk een moment van goed gekozen bezinning. Volgend jaar graag wat minder veilig.

HANS VAN DAM

 

speellijst op www.rotheater.nl